182. bazar günü idi. gecəyə yaxın olsada dəniz kənarı parkda insanlar gəzişirdilər. havada süzülən quşların səsi dalğaların səsinə qarışaraq, həmahəng olub insanın qulağına hüzur verici bir səs yayırdı
Rəhim bir qədər insanlardan uzağda dənizə yaxın ağaclarla əhatə olunmuş skamekada əyləşmişdi. əllərinin və ayağlarının bir yerdə dayanmamasınnan açıq aşkar hiss olunurdu ki kəmhövsələli bir şəkildə kimisə gözləyir. siqareti siqaretə calıyır və hey o yana bu yana boylanırdı.
bəli bu oğlanın narahatçılığına bir əsas olmalı idi yoxsa bu qədər vurnuxmaq ağla batan iş deyildi.
(Rəhim gənc orta boylu idmanla məşğul olmuş fiziki görünüşü bəyənilən bir oğlan idi. dünya görüşü olan və danışıq qabiliyyəti ilə seçilən biri kimidə tanınırdı.
aha bir dəqiqə...
uzağdan bir qaraltı
göründü bu Rəhimin bayaqdan gözlədiyi Aynur olmalı idi bəli bəli yaxınlaşdıqca daha aydın seçilirdi.)
Rəhim ayağa qalxaraq Aynuru qarşıladı amma ki, münasibətlərində ki soyuqluğ açıq hiss olunurdu.

Rəhim: bir prablem yoxdur ki?
biraz gecikdin, hər şey qaydasındadır?
Aynur: yox prablem yoxdu, ama vaxtım azdı. gəldim kısa kankret sözümü deyib sağollaşım.

Rəhim şokda idi. axırıncı dəfə Aynura qarşı kobud rəftar elədiyini bilirdi ama axırı belə olacağını heç təsəvvürünə belə gətirməzdi.

Rəhim: (çaşqın vəziyyətdə və səsi xırıltılı şəkildə) başa düşmədim Aynur bu nə söbətdi ?
Aynur: xaiş eliyirəm uzadmayaq fso qurtardı. birdə Məni narahat eləmə.
get xoşbəxt ol. deməli xoşbəxtçiliyin Mənlə deyilmiş sağol...

Rəhim cəld Aynuru qolunnan tutmağıynan Aynur üzünü çevirdi və elə bir vəziyyət yarandı ki üz bə üz dayandılar.
Aynurun yaşlı və mənalı gözləri bu saat Rəhimə dilinnən daha çox sözlər deyirdi...